Kafkas Esiri

Şafak vakti köye getirilip sokağın orta yerine bırakıldılar. Koşup
gelen çocuklar taş atıyor, bağırıyor ve kamçıyla dövüyorlardı
onları.

Tatarlar çember halinde toplandı, hatta dağın eteğinde yaşayan
ihtiyar da gelmişti. Konuşmaya başladılar. Jilin, haklarında
ne karar vereceklerini dinliyordu. Bazıları, “Dağın iç kesimlerine
gönderelim onları…” diyordu. İhtiyar adam ise “Onları
öldürelim gitsin!” diyordu, fakat Abdül, “Onlar için para saydım
ben, fidye alacağım onlar için…” diyordu. Bunun üzerine
ihtiyar, “Sana bela dışında beş kuruş vermeyecekler. Ayrıca
Rusları beslemek günahtır günah! Öldür gitsin, bitsin bu iş…”
diyordu.

Herkes dağıldı. Efendisi, Jilin’e yaklaşıp dedi ki:
“Eğer iki haftaya kadar fidyeniz gelmez ise sizin canınızı çıkaracağım
kırbaçlaya kırbaçlaya. Sakın kaçayım falan demeyin,
yoksa köpek gibi leşinizi sererim yere. Güzelce bir mektup
yazsanız iyi olur! Yoksa vay halinize!”

Onlara yazması için kâğıt getirdiler ve onlar da yazdı. Ayaklarına
pranga takıp caminin arkasına götürdüler ve beş arşınlık
bir çukurun içine attılar.

Rus edebiyatının en büyük ustalarından olan Lev Nikolayeviç
Tolstoy, bu kısa hikâyesini, orduda görev yaparken şahit olduğu
olaylardan etkilenerek yazmıştır.